Το βιβλίο «121 παιδιά ζωγραφίζουν και γράφουν για τον κορονοϊό» δημιουργήθηκε από παιδιά για …παιδιά.
«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μεγαλόσωμος κύριος ο Ιός. Φορούσε πράσινη
κορόνα και του άρεσε να ξεχωρίζει. Δεν αγαπούσε πολύ τις γιαγιάδες και τους
παππούδες κι έκλεινε τα παιδιά στα σπίτια τους. Κι αυτά βρήκαν τη λύση: να μπει ο
Κορονοϊός σε ένα διαστημόπλοιο και να τον στείλουν σε άλλον πλανήτη, μακριά από
τη Γη…»
Και η σελίδα έκλεισε κρατώντας στα χέρια μου ένα βιβλίο φτιαγμένο από παιδιά για
τα παιδιά όλου του κόσμου, αλλά και για το παιδί που ο καθένας μας κρύβει μέσα του
και που ιδίως τώρα έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ από κάτι που θα του κλείσει
συνωμοτικά το μάτι λέγοντάς του ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά.
Σκέψεις, πολύχρωμες εικόνες και όνειρα ξετυλίγονται στις σελίδες του «121 παιδιά
ζωγραφίζουν και γράφουν για τον κορονοϊό» με τη σφραγίδα της «Ελληνοεκδοτικής» ή αλλιώς μιας προσπάθειας σαν αυτές που γίνονται και πετυχαίνουν, γιατί κρύβουν μέσα τους τη δύναμη των πολλών που ενώνονται για έναν καλό σκοπό. Να μεταδώσουν το μήνυμα της ελπίδας και της αισιοδοξίας διαλύοντας τα σκοτάδι που έχει απλώσει ο κορονοϊός πάνω από την καθημερινότητά μας.
H συγγραφέας, παιδαγωγός και συντονίστρια του εν λόγω εκδοτικού εγχειρήματος, Μαριάννα Κουμαριανού, μίλησε στο womensnews.gr και αποκάλυψε όλα όσα το οδήγησαν στο να ταξιδέψει με προορισμό τις βιβλιοθήκες των αναγνωστών.
Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά
Η ιδέα για την έκδοση του βιβλίου «121 παιδιά ζωγραφίζουν και γράφουν για τον
κορονοϊό» γεννήθηκε εν μέσω της πρώτης καραντίνας στη χώρα μας, τον
περασμένο Μάρτιο. Πώς έφτασε στην τελική υλοποίησή της;
«Όσο περισσότερο εμπνευσμένη είναι κάθε ιδέα, τόσο περισσότερη δουλειά θέλει και
την εμπλοκή μιας ομάδας που θα τη στηρίξει! Η ιδέα ήταν του Διονύση Βαλεριάνου,
εκδότη της Ελληνοεκδοτικής, που τη μοιράστηκε με την πίστη ότι η ιδέα, στην
υλοποίησή της θα φέρει κάτι όμορφο, ένα όμορφο βιβλίο από παιδιά. Η ιδέα του
αγκαλιάστηκε και η πίστη ενός ανθρώπου έγινε πίστη μιας ομάδας ανθρώπων που τη
στηρίξαμε ενώ ταυτόχρονα αγκαλιάστηκε από τις οικογένειες και τους δασκάλους.
Καθημερινά έρχονταν κείμενα και ζωγραφιές. Παραλαμβάναμε δεκάδες συμμετοχές
κάθε μέρα! Εκτός από τις συμμετοχές, εισπράτταμε καθημερινά στα μηνύματα των
γονέων την ευγνωμοσύνη τους για την πρωτοβουλία αυτή.
Ύστερα, τα τηλέφωνα πήραν φωτιά! Η κριτική επιτροπή είχε το δύσκολο έργο να
διαλέξει τα 50 καλύτερα από κάθε κατηγορία. Τελικά προκρίθηκαν και μπήκαν στο
βιβλίο περισσότερα! Την ίδια στιγμή είχαμε τη χαρά για όσους θα έβγαινε το έργο
στο βιβλίο και ένα μούδιασμα για όσους δεν μπορούσε η συμμετοχή να
συμπεριληφθεί…
Αφού ολοκληρώθηκε αυτό, έπρεπε όλα τα έργα να στηθούν και να γίνουν ένα βιβλίο.
Μία συλλογική έκδοση. Όσο απλό και αν ακούγεται, όλο το εγχείρημα είχε πολλή
δουλειά και χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή μιας και τα έργα ήταν έργα παιδιών, όχι
ενηλίκων, άρα η διαχείριση ήταν τελείως διαφορετική από οποιοδήποτε άλλο βιβλίο.
Μετά από όλα αυτά, αυτή τη στιγμή έχουμε στα χέρια μας μία υπέροχη έκδοση»
Σε ποια σημεία δόθηκε ιδιαίτερη σημασία μέχρι να πάρει τη δική του ξεχωριστή
θέση στα ράφια των σπιτιών, των σχολείων και των βιβλιοθηκών;
«Το πρώτο μέλημα, της ομάδας των συγγραφέων και των εικονογράφων, που είδαν τα
έργα και έκαναν την επιλογή, ήταν να μην αδικηθεί κάποιο παιδί! Αναζητούσαμε τη
«φωνή» τους. Την κάθε ξεχωριστή φωνή με τα βιώματά της, τον αυθορμητισμό, τη
φαντασία. Ομολογώ τα παιδιά μας εξέπληξαν για άλλη μία φορά!
Το δεύτερο εμπεριείχε πιο πρακτικά ζητήματα. Ψάξαμε το πώς θα στηθούν όλα αυτά
τα έργα, ώστε να αναδεικνύεται κάθε συμμετοχή στον μέγιστο βαθμό. Απαντήσεις
για όλα αυτά δεν υπήρχαν εξαρχής. Υπήρχε σχεδιασμός. Γνωρίζαμε πώς θα
προχωρήσουμε αλλά ο σχεδιασμός τροποποιούταν βάσει δεδομένων. Για παράδειγμα,
το μέγεθος και το σχήμα του βιβλίου άλλαξε γιατί θέλαμε όλες οι εικόνες να χωράνε
ολόκληρες στην κάθε σελίδα και να μην κόβονται ή να παραμορφώνονται λόγω
αλλαγής μεγέθους. Όλα αυτά είναι που βρήκαμε μπροστά μας όσο επεξεργαζόμασταν
το υλικό που είχαμε»
Παιδικές ζωγραφιές, γράμματα, στιχάκια χαραγμένα στο χαρτί από μαθητές
προσχολικής και σχολικής ηλικίας έφταναν καθημερινά στα χέρια σας από την
Ελλάδα και την Κύπρο. Πώς τα καταφέρατε να επιλέξετε 121 δημιουργίες εξ
αυτών;
«Πολύ δύσκολα! Μπήκαν κριτήρια, με κύριο χαρακτηριστικό και ζητούμενο τον
αυθορμητισμό των παιδιών. Δε σταθήκαμε στην αλήθεια ή αληθοφάνεια όσων
έδειχναν ή έγραφαν αλλά στη δική τους, προσωπική σκέψη, τρόπο και φαντασία. Από
το τελικό αποτέλεσμα αναδεικνύεται η πολυφωνία! Τόσο στα κείμενα όσο και στις
ζωγραφιές. Διαφορετικά είδη, τεχνικές, υλικά, τρόποι… Το σημαντικό είναι ότι κάθε
παιδί εκφράστηκε! Δόθηκε η ευκαιρία και έδωσαν κάτι από την ψυχή τους και το
βίωμά τους, χωρίς να έχουν περιορισμό ή να απαιτείται κάποια δομή. Ήταν ελεύθερα
να μιλήσουν και να δημιουργήσουν»
Υπάρχει κάποια από όλες αυτές τις παιδικές καταθέσεις ψυχής, που σας
συγκίνησε ιδιαίτερα;
«Με άγγιξαν πολλές εικόνες (εντός και εκτός εισαγωγικών). Σίγουρα δεν μπορώ να
διαλέξω μόνο μία. Από πολλά παιδιά βγήκε η σπίθα για ζωή, η πίστη ότι όλα θα πάνε
καλά, ότι ο κόσμος θα αποκτήσει ξανά τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Το ίδιο και
στα κείμενα. Τα παιδιά μίλησαν για όμορφες στιγμές, για στιγμές που μοιράζονται με
τους γονείς ή τα αδέλφια τους αλλά και δύσκολες στιγμές που τους λείπουν οι
παππούδες και οι φίλοι ή που γιορτάζουν γιορτές και γενέθλια μέσω skype και δεν
μπορούν να δοκιμάσουν τούρτα.
Αλλά και κείμενα που ήταν γράμματα στον κύριο κορονοϊό που τον μισούν και του εύχονται να φύγει μακριά ή παραμύθια και κόμικς που ο κορονοϊός πολεμάει με σούπερ ήρωες και τα όπλα είναι φτερνίσματα, αντισηπτικά, βήχας και άλλα παρόμοια. Η αλήθεια είναι ότι τα έργα των παιδιών μας έφεραν γέλιο, μας συγκίνησαν, μας έφεραν νοσταλγία αλλά και θαυμασμό για τον πλούτο της παιδικής ψυχής»
Μέσα από την συγκεκριμένη εκδοτική πρόταση γίνεται μια προσπάθεια να
αποτυπωθεί μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδος μέσω της αισιοδοξίας και του
ενθουσιασμού που χαρακτηρίζει τα παιδιά. Κατά πόσο είναι αυτό εφικτό;
«Νομίζω ότι αυτό ήδη συνέβη! Η αισιοδοξία βγήκε από τα παιδιά και εκφράστηκε με
πολλούς τρόπους. Επίσης, στην πορεία, την περίοδο που στάλθηκαν τα αντίτυπα στις
οικογένειες εκφράστηκε και μεγάλη χαρά και ενθουσιασμός. Έτσι, μπορώ να πω ότι η
έκδοση αυτή πέτυχε τρία πράγματα. Να δώσει τη χαρά της έκφρασης και δημιουργίας
στα παιδιά, να αναδείξει μέσα από τα έργα την αισιοδοξία και τον ενθουσιασμό τους
και το βιβλίο αυτό καθ’ αυτό να προσφέρει χαρά στις οικογένειες.
Εδώ, φάνηκε πολύ καθαρά και ένα ακόμα ζήτημα. Την περίοδο που ανακοινώθηκαν
τα ονόματα των παιδιών που το έργο τους θα έμπαινε στο βιβλίο αλλά και τώρα που
σιγά σιγά φτάνει στα σπίτια, λαμβάνω πολλά μηνύματα χαράς και ευγνωμοσύνης από
γονείς. Θα σταθώ σε μία κατηγορία που θεωρώ ότι έχει βαρύνουσα σημασία. Τα
μεγαλύτερα μηνύματα ευγνωμοσύνης έρχονται από γονείς μαζί με την εξομολόγηση
ότι η συμμετοχή στο βιβλίο έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση στο παιδί. Εκ των υστέρων
έμαθα για συμμετοχές παιδιών με σοβαρά ζητήματα. Μαμάδες εξομολογήθηκαν ότι
μετά από πολλές αποτυχίες στο σχολείο, είδαν το παιδί τους να νιώθει περήφανο για
τον εαυτό του για το παραμύθι που έγραψε ή για τη ζωγραφιά που έφτιαξε. Μου
μίλησαν για παιδιά που με ντροπή έλεγαν και έδειχναν στην καινούργια δασκάλα το
έργο τους. Όλα αυτά με έχουν αγγίξει πολύ!
Δίνουν άλλη βαρύτητα και σημασία στην έκδοση αυτή και αυτή, μπορώ να πω ότι είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή που μπορούμε να έχουμε όσοι ασχοληθήκαμε με αυτό το βιβλίο! Μας κάνει »
Ποιο είναι το κυρίαρχο μήνυμα που φιλοδοξείτε να μεταδοθεί μέσα από τις
σελίδες του, στα μικρά παιδιά αλλά και στο παιδί που ο καθένας μας κρύβει μέσα
του;
«Νομίζω ότι ο τίτλος τα λέει όλα! Με τη σκέψη μου αγκαλιάζω τον κόσμο! Είμαστε
μονάδες – ξεχωριστοί και μοναδικοί άνθρωποι ο καθένας αλλά είμαστε και κομμάτι
ενός όλου. Ενός όλου που καθένας βάζει μια δική του ψηφίδα, ένα δικό του χρώμα.
Το βιβλίο αυτό είναι μια παλέτα – μια βεντάλια χρωμάτων και συναισθημάτων. Τα παιδιά μπορούν να μας διδάξουν πολλά. Έχουν μέσα τους μια αλήθεια για τη ζωή που
μπορεί να κάνει θαύματα. Τα ίδια ίσως να μην το καταλαβαίνουν!
Όμως εμείς οι ενήλικες, που συχνά τα δύσκολα και τα δυσάρεστα μας καταβάλλουν, μπορούμε να έχουμε ως παράδειγμα τα παιδιά και ταυτόχρονα να φροντίζουμε ώστε να
διατηρήσουν τη ζωντάνια, τη δύναμη και την αισιοδοξία αυτή»
