Από την Βίκυ Αλεξοπούλου
Σήμερα έγινε ο αγιασμός των σχολείων και ορμώμενη αυτό το γεγονός που σηματοδοτεί την έναρξη της σχολικής χρονιάς, θυμήθηκα τη δική μου πρώτη μέρα στο σχολείο και αποφάσισα να την μοιραστώ μαζί σας.
Γονείς και μαθητές περίμεναν με αγωνία να χτυπήσει το πρώτο «κουδούνι» του σχολείου, το οποίο φέτος ήταν αρκετά διαφορετικό από αυτό των προηγούμενων ετών.
Οι προετοιμασίες βέβαια, έχουν γίνει πολύ νωρίς, αφού τα πρώτα σχολικά ψώνια είναι γεγονός. Η ανυπομονησία είναι μεγάλη, γιατί έρχεται η ώρα που θα συναντήσουμε ξανά τους φίλους μας, θα μιλήσουμε για το πως περάσαμε τις καλοκαιρινές διακοπές, θα γίνει ο αγιασμός, και θα μοιραστούν τα βιβλία- για το τελευταίο δεν παίρνουμε όρκο.
Παρ’ όλα αυτά, η χαρά των παιδιών είναι έκδηλη αν και υπάρχει μια πίκρα για το τέλος των καλοκαιρινών διακοπών. Όμως, όλα τα ωραία τελειώνουν κάποια στιγμή και προσγειωνόμαστε στη πραγματικότητα.
Δυστυχώς, φέτος, οι συνθήκες που θ’ αντιμετωπίσουν γονείς και μαθητές είναι πρωτόγνωρες τη νέα σχολική χρονιά. Είμαστε στο έλεος μιας κατάστασης- και αναφερόμαστε στη πανδημία- που δεν ξέρουμε πως θα καταλήξει.
Ναι μεν, ανοίγουν τα σχολεία, αλλά ο τρόπος που ανοίγουν είναι τελείως διαφορετικός από αυτόν που έχουμε συνηθίσει. Η κατάσταση επιβάλλει κάποια μέτρα τα οποία έχουν παρθεί, ώστε η σχολική χρόνια να κυλήσει με ασφάλεια και όλοι μας καλούμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε μια νέα κατάσταση για την οποία δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθεί.
Η πρώτη μέρα, θα λέγαμε, είναι σαν «βάπτισμα του πυρός» στα νέα δεδομένα. Τα παιδιά είναι απαραίτητο να φοράνε τη μάσκα τους και να τηρούν τους κανόνες υγιεινής, να κρατάνε τις αποστάσεις, να μην υπάρχουν εναγκαλισμοί- όχι μόνο τότε αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς.
Θα είναι εύκολο; Όχι, καθόλου. Αλλιώς περιμέναμε τη πρώτη μέρα στο σχολείο, γονείς και μαθητές και αλλιώς έχει εξελιχθεί. Θα πρέπει όμως να μάθουμε να ζούμε με αυτό και να προσαρμοστούμε στη νέα αυτή κατάσταση.
Η δική μου πρώτη μέρα στο σχολείο- από την οποία έχουν περάσει πολλά χρόνια- ήταν πολύ διαφορετική.
Θυμάμαι, πως είχα μεγάλο άγχος που θ’ άφηνα το σπίτι μου και τους γονείς μου, αλλά και αγωνία για τους καινούργιους φίλους που θα έκανα. Σκεφτόμουν αν θα μου άρεσε, αν θα μου έλειπε το σπίτι μου και αν η δασκάλα μου ήταν καλή.
Θυμάμαι, τη μητέρα μου να με ξυπνάει – με δυσκολία- νωρίς το πρωί για να φορέσω τα ρούχα που είχα διαλέξει από το βράδυ, να φάω το πρωινό μου και να με πάει στο σχολείο.
Στην διαδρομή η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά- για όλα τα παραπάνω που ανέφερα- αλλά όταν έφτασα εκεί και είδα τους καινούργιους μου φίλους η χαρά μου ήταν μεγάλη. Η τάξη του νηπιαγωγείου γεμάτη παιχνίδια, χρώματα και γέλια. Ξέχασα ότι μου λείπει η μαμά μου μέσα σε λίγα λεπτά, αλλά δεν έβλεπα την ώρα να έρθει να με πάρει για να της πω πόσο όμορφα πέρασα τη μέρα μου και πως μου άρεσε τελικά πάρα πολύ και θέλω να πηγαίνω κάθε μέρα για να παίζω με τους νέους μου φίλους και να μαθαίνω ωραία τραγουδάκια.
