Βρισκόμαστε στην αρχή του δεύτερου lockdown, που όλοι ευχόμασταν να μην ζήσουμε.
Το δεύτερο lockdown, είναι γεγονός και φυσικά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το τι θα γίνει αργότερα. Αυτό, που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι επηρεάζει την ψυχολογία μας.
Αυτή τη φορά, είμαστε λίγο πιο υποψιασμένοι, αν αναλογιστούμε τι συνέβη στην προηγούμενη καραντίνα.
Το πρώτο lockdown ήταν περίεργo, καθώς ήμασταν σε άγνοια και δεν μπορούσαμε να το διαχειριστούμε σε όλα τα επίπεδα και κυρίως στο ψυχολογικό κομμάτι.
Πως θα το χαρακτήριζα; Μια τρέλα, κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους, χωρίς διέξοδο. Εντάξει, δεν ήμασταν τελείως περιορισμένοι, αλλά όταν έχουμε συνηθίσει να είμαστε όλο έξω, μια τέτοια κατάσταση μας χτυπάει άσχημα.
Αυτή την περίοδο, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε στην ίδια θέση. Γι’ αυτό θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου και είμαι σίγουρη ότι θα με νιώσετε.
Το διάστημα που είμαι σπίτι- μην έχοντας άλλη επιλογή- δύο λέξεις έρχονται στο μυαλό μου: μοναξιά και απομόνωση.
Μάλιστα, είναι συναισθήματα τόσο έντονα που κάποιες φορές θέλω να φύγω, να σπάσω τα δεσμά των περιορισμών και να βγω έξω. Η μοναξιά δεν αντέχεται, θέλω να δω ανθρώπους, να πάρω λίγο αέρα, να αναπνεύσω.
Να πάρω ένα καφέ στο χέρι και να τον πιω με κάποια φίλη μου κάνοντας βόλτα δίπλα στη θάλασσα. Ακόμα και τις λίγες ώρες που μας επιτρέπεται να βγούμε έξω για σωματική άσκηση, πάλι εγκλωβισμένη νιώθω.
Εγκλωβισμένη, γιατί είμαι υποχρεωμένη να επιστρέψω κάποια συγκεκριμένη ώρα στο σπίτι μου, εκεί που άλλοτε γυμναζόμουν με τις ώρες.
Ακόμα και η εργασία από το σπίτι δεν είναι το ίδιο. Να μη μπορώ να βλέπω τους συνεργάτες μου face to face και να αναγκάζομαι να δουλεύω από το σπίτι. Δηλαδή στην απομόνωση. Ξέρω, πως αυτά γίνονται για το καλό όλων. Σεβαστό, αλλά η ελευθερία στερείται.
Θα βγούμε από αυτά κάποια στιγμή. Με φοβίζει ο τρόπος που θα γίνει. Εννοώ τα κατάλοιπα που θα μας αφήσει το lockdown. Η κατάθλιψη, είναι ένα από τα συμπτώματα δυστυχώς που μπορεί να μην αποφύγουμε.
Ήδη, πολλοί από εμάς- δεν βάζω οι περισσότεροι- όντας στο σπίτι κάνουν αρνητικές σκέψεις. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’έξω, γιατί και εγώ έτσι σκέφτομαι. Αυτό σημαίνει, πως είμαστε ένα βήμα πριν αναπτύξουμε καταθλιπτικές συμπεριφορές.
Ωστόσο, είναι κάτι που πρέπει να προλάβουμε. Ξέρω, θα μου πείτε πως ζητάω πολλά. Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, να σκεφτούμε πως ο εφιάλτης θα τελειώσει και θα είμαστε ελεύθεροι και υγιής να απολαύσουμε όλα όσα στερηθήκαμε.
Η κανονικότητα θ’ αρχίσει να μας κλείνει το «μάτι» και η ψυχολογία μας θα αλλάξει προς το καλύτερο.
Είμαστε αποφασισμένοι να βγούμε από αυτό το γολγοθά και θα τα καταφέρουμε.
