«Οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγουμε», «τους φίλους τους επιλέγουμε, ενώ τους συγγενείς, όχι», εκφράσεις που μένουν αναλλοίωτες στον χρόνο και όχι άδικα.
Φιλία, μια λέξη ιερή για όλους μας!
Οι φίλοι παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, αφού είναι οι άνθρωποι εκείνοι που μας ακούνε με προσοχή, μας συμβουλεύουν, μας κατανοούν κι αν χρειαστεί μας βρίζουν για τις λάθος επιλογές μας.
Φίλος είναι εκείνος που θα σηκώσει το τηλέφωνό μέσα στ’ άγρια μεσάνυχτα όταν τον καλέσουμε και θα τρέξει όπου κι αν βρισκόμαστε για να βρεθεί δίπλα μας.
Οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα και όχι στα εύκολα. Φίλος είναι εκείνος που θα χαρεί με τη χαρά σου και θα λυπηθεί με τη λύπη σου.
Φίλους έχουμε λίγους, ενώ γνωστούς πολλούς.
Με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Φιλίας, ένιωσα την ανάγκη να γράψω αυτό το κείμενο, καθώς για μένα η λέξη φιλία είναι ιερή και την τιμώ.
Φίλους και φίλες έχω πλέον ελάχιστους στη ζωή μου και όσοι βρίσκονται σ’ αυτή έχουν περάσει τις … «εξετάσεις».
Όλες οι φιλίες μου έχουν δοκιμαστεί σε όλα τα παραπάνω και πλέον είναι ξεκάθαρο για το ποιοι είναι οι πραγματικοί μου φίλοι/ες.
Γνωστούς έχω πολλούς, αλλά πραγματικούς φίλους λίγους.
Οι φίλοι/ες μου είναι πάντα εκεί όταν τους χρειαστώ. Θα μάθουν πρώτοι το καλό, αλλά και το άσχημο που μου συνέβη. Θα μοιραστώ μαζί τους ακόμα και την πιο ανόητη σκέψη μου, γιατί στους φίλους μας πρέπει να τα λέμε όλα. Θα κλάψω μπροστά τους αν χρειαστεί και δεν θα ντραπώ εάν μου φύγει η μάσκαρα.
Μπορεί παλιότερα να ήμουν πιο ανοιχτή σε μια νέα φιλία ή να πίστευα ότι έχω πολλές φίλες, αλλά όσο περνούν τα χρόνια, ο κύκλος μικραίνει και μέσα του μένουν όσοι πραγματικά αξίζουν.
Έχω πέσει έξω γι’ ανθρώπους, αλλά το σίγουρο είναι πως μέσα από τα λάθη μας όλοι μαθαίνουμε.
Μπορεί να μην βλεπόμαστε συχνά, αφού όλοι έχουμε αυξημένες υποχρεώσεις, αλλά μιλάμε σχεδόν καθημερινά και όταν συναντιόμαστε είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα.
Τ’ αδέλφια μου είναι οι πιο σημαντικοί μου φίλοι. Μπορεί να διαφωνούμε, να τσακωνόμαστε, αλλά πάντα είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλο. Τα τελευταία χρόνια έχει προστεθεί στο παρεάκι και η νύφη μου η Κατερίνα.
Η φιλία μου με τη Νατάσα έχει διατηρηθεί από τα σχολικά μας χρόνια. Μπορεί να μην την βλέπω όσο θέλω, αλλά ξέρω ότι είναι πάντα εκεί για μένα όπως και εγώ για εκείνη.
Η Δήμητρα κάθε μέρα μου θυμίζει πως δεν πρέπει να χάσουμε την προπόνηση Brazilian Jiu Jitsu -γιατί κάνουμε κι από αυτό σαν αθλητικά κορίτσια- και είναι εκείνη που μ’ έπεισε να ξεκινήσω το τένις. Μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο με τις ώρες κι όσο περίεργο κι αν φαίνεται κάθε φορά συζητάμε και διαφορετικά πράγματα. Είναι εκείνη που με ζαλίζει με το πότε θα πάμε ν’ ακούσουμε τον Οικονομόπουλο-γιατί εδώ υπάρχει μεγάλη αγάπη- και φυσικά με ξεσηκώνει για διακοπές.
Η Δημητρούλα είναι ξαδέλφη, φίλη και κουμπάρα. Μαζί έχουμε κάνει απίστευτες παρακολουθήσεις, τις οποίες κάθε φορά που σκεφτόμαστε γελάμε μέχρι δακρύων. Έχουμε ξενυχτήσει, έχουμε φάει στις 6 το πρωί ότι ανθυγιεινό υπάρχει. Ξέρω τα πάντα και ξέρει τα πάντα για μένα.
Ο Στράτος δεν είναι μόνο κολλητός, αλλά και αδελφός. Μ’ ακούει με ευλαβική προσοχή και αν χρειαστεί με κατσαδιάζει.
Ο Αντώνης ήρθε στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια και έμεινε. Μπορεί να θυμώνει και να μην μου σηκώνει το τηλέφωνο, αλλά ευτυχώς του περνάει και αυτό επειδή καταβάθος δεν μπορεί χωρίς εμένα.
Εύχομαι να έχουμε στη ζωή μας ανθρώπους που θα μας αγαπάνε πραγματικά γι’ αυτό που είμαστε και όχι για το συμφέρον τους.
Όσο για τους φίλους/ες που ήρθαν και έφυγαν μην τα βάφετε μαύρα, όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Ήρθαν στη ζωή μας για να μας μάθουν κάτι και να φύγουν.
